हे धेनवः - हे गौः

अहमेकदा वनमगच्छम् । वने धेनूमपश्यम् । ' हे धेनो !' इत्यहमवदम् । परंतु धेनुर्मौनेण हि घासमखादत् । अनन्तरं वने द्वे धेनू अपश्यम् । 'हे धेनू ' इत्यहम् । परन्तु धेनू केवलं घासम् अखादताम् । अनन्तरं धेनवोSपश्यम् । ' धेनवो हे! ' इति अहमवदम् । किन्तु धेनवो घासम् एव अखादन् । अन्यास्मिन्दिने गाम् अपश्यम् । ' हे गौः ' इत्यवदम् । गौः मिष्टं घासमखादमान मामपश्यत् । ' ॐ ! ' इत्यवदत् - ॠतम् । ' अ-आ-ओ-ओ-ओममममम्मम्म्म्म्म !' घासमखादमान मामपश्यत् । ' ॐ ! ' इत्यवदत् - ॠतम् । ' अ-आ-ओ-ओ-ओममममम्मम्म्म्म्म !'